අනාදරය – පේ‍්‍රමවංශ දසනායක

මිලක් නොමැති නිමක් නොමැති

ආදරයේ සුළං රැුල්ල
ඔබත් මාත් දෝතින් ගෙන
අහස් කුසට නැඟුන දිනය

ඔබ නෙත් මිණි පහන් දිලී
මුව හසරැුළි මල් ඉහිරී
අප හදවත් එකට වෙලී
උණුසුම් විය උඩු ගුවනේ

ගිරි හෙල් කඳු මුදුන් මතින්
පාවී යන වලා ලෙසින්
ලොව ජය ගෙන සැරිසැරුවෙමු
සිත ගත පිරි සැහැල්ලූවෙන්

සැක සංකාවක් නොදැනින
අවිනිශ්චිත බවක් නොවින
තනි නොතනිය කියා දෙයක්
කිසිවිට හද තුළ නොහැඟින

ඒ දින සති පිය මං වී
පිය බස් දෙඩු මුව ගොලූවී
නිහඬතාව පවුරු වළලූ
ඔබ මා අතරේ ඉදිවී

කෙමෙන් කෙමෙන් ඔබ මවෙතින්
දුරස්ව යන සේයාවේ
නෙත බොඳ වී හද උණු වී
දිග සුසුමක් ලය මතු විය

මා නොදැනම මගේ දෑස
ඔබ මුව වෙත යොමුවුන කල
ජීවිතයේ පළමු වරට
දුටුවෙමි මම අනාදරය

ඔබ මා වෙත හෙලූ බැල්ම
සපුරා තිබුනෙය පිළිකුළ
වසුරු පිඬක් පමණකි මා
පෙරදින ඔබ ඇඟ තැවරුන