හමාර පූජාපදය – කපිල එම් ගමගේ

දඟකරයි හිතුවක්කාර මදනල

සැරිසරා පෙර පුරුද්දට

බොඳ අකුරු පිටු අතර

අතීතයේ මිහිරි වැකි සොයමින

උදම් රළ විත් වෙරළ අමදියි

කුඩම්මා කෙනෙකු විලසට

උදුරා ගොසින් කුණු කලල්

ගෙනෙයි අවසන් මතක පෙණ කැට

දිරා පත්වන විසල් අතු අග

ලැගුම්ගත් සියොත් කැල

හැරයයි යළි නො එන්නම

වසන්තය නිමාවූ වග කියමින

පුළුල් උරතල විදා හරිමින

නිදයි ඉපැරණි පව්ව

කවුරුවත් නැති මොහොතක

එදෙස නොබලාම බසියි සඳවත

ගොර බිරම් කළු, වන මැද

වළිකුකුළන් පැමිණ

පහුරු ගා මකයි පිය ලකුණු

කාටවත් හඳුනගනු නොහැකි ලෙස

හදවතේ උස් තැනින් පැනනැගී

මුහුළස මුදා හැරි ගං දිය

ගලයි හෙමි හෙමින්

හිම හිරෙහි සීතල පැහැරගෙන

කිසි දිනෙක හමුවෙන්න ඉඩ නොදී

උණු නොවුණු පීළි මත

දුර දිවූ සැහැසි දුම්රිය

නවතියි දිගුම සුසුමක් සමගින

අවසන් කෙස් කැරළි පීරා

තබනු නොහැකිය එකලෙස

හිස නගයි විටින් විට

රැල්වුණු පරඬලා පත් විලසට

උණුවූ ටයර පා සුලකුණු

උණුසුමින් වැළඳ සිටි

අනන්ත මහපාර යට

ගලයි පියෙකුගෙ නොපළ සෙනෙහස

පතසන්ව බිම බලා අවරගිර’ගින

කඳුළක් දොවා ඇසග

සුරත් පල දිනකර

අද හෙට ගිළිහෙතැයි සිතෙන ~