මරණය පෙම්වතෙකු සේ වැළඳ ගමි
පියෝනී මල් සුවඳ ගඟ දියට ඉහළින් සුළඟ හා මුසු ව ගලා යයි
වස්දඬු රැවින් මුසපත්ව කඳු මුදුන් අත වනයි
මරණය පෙම්වතෙකු සේ වැළඳ ගමි ඉතින්
තිබිණි බෝ යහ පැතුම් පොබවනු වස් හැකි ලෙසින්
එඩි නොපෑ’මුත් හඬමින් දැරූවෙමි ගල් මුල් සුළං
රන් පෑන් ගෙන අතින් නොලියූ බැවින් ‘කුරු බැහැර වූ යුතින්
මරණය වුණත් වැළඳ ගමි මුළු හදින් හද බැතින්
මුළු මහත් එළියම අල්ලාගෙන සිටි බැවින් මිසදිටු දන
අඳුරෙහි සොයා ගත හැකි වුණි සිහිල් පෑ අමොඳ මල්
දේදුනු දුටුවෙමි එකදු එළියක් නොමැති කළුවර කල
ඉතින් අවසර මිදී කළුවෙන් අත වනමි නව එළියට
Leave a Reply
Your email address will not be published. Required fields are marked (required)